Jan Kasjan urodził się ok. 360 r. w Scytii Mniejszej (dziś naddunajska Dobrudża) lub (według niektórych współczesnych badaczy) w Prowansji, w zamożnej, chrześcijańskiej rodzinie. Otrzymał wykształcenie klasyczne. Znał bardzo dobrze język grecki. W wieku ok. 20 lat udał się wraz ze swym przyjacielem Germanusem do Palestyny i został mnichem w jednym z klasztorów w Betlejem. Odtąd Germanus, z którym łączyła go głęboka więź duchowa, będzie mu towarzyszył na wszystkich etapach i drogach jego życia ascetycznego. Po dwóch latach udał się do Egiptu, gdzie wśród mnichów w Tebaidzie i Skete, spędził 13 lat. Tam poznał sławnych mistrzów życia pustelniczego oraz odwiedził skupiska mnisze, położone w delcie Nilu oraz na południowym zachodzie (Celle, Nitria). W 399 r. udał się wraz z Germanusem do Konstantynopola, gdzie przyjął święcenia diakonatu z rąk Jana Chryzostoma (Germanus przyjął święcenia kapłańskie). W 404 r. pojechał do Rzymu z listem wiernych i kleru Konstantynopola do papieża  Innocentego I w obronie zesłanego na wygnanie Jana Chryzostoma. Przez następnych kilka lat przebywał w Rzymie, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie i zaprzyjaźnił się z przyszłym papieżem Leonem Wielkim. Około 415 r., po śmierci Germanusa udał się do Marsylii, gdzie założył dwa klasztory: jeden dla mnichów (św. Wiktora), drugi dla dziewic (Zbawiciela).  Zmarł w 435 r. w Marsylii.

Dzieła

Zachowały się trzy dzieła Jana Kasjana: dwa, podstawowe, poświęcone życiu monastycznemu oraz jedno polemiczne.
O ustawach klasztornych i lekarstwach przeciw ośmiu grzechom głównym (De institutis coenobiorum et de octo vitiorum principalium remediis) w 12 księgach. W pierwszej części (księgi I-IV), w której omawia normy i reguły życia monastycznego, pisze o ubiorze mnicha, o modlitwie nocnej według zwyczaju egipskiego, o modlitwie dziennej według zwyczaju palestyńskiego i mezopotańskiego, o życiu wspólnotowym i cnotach jemu właściwych. Część druga (księgi V-XII) poświęcona jest walce z ośmioma grzechami głównymi, z których trzy pierwsze, dotyczą ciała (nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, nieczystości, chciwości), trzy następne odnoszą się do duszy sensualnej (gniew, smutek, lenistwo), dwa ostatnie dotyczą ducha (próżność, czyli chełpliwość i pycha). Jest to ten sam katalog grzechów głównych, który kilka lat wcześniej ułożył Ewagriusz z Pontu.

Konferencje z ojcami (Collationes patrum XXIV) składające się z 24 konferencji przedstawiają całość nauki o doskonałości zakonnej w formie rozmów z najsłynniejszymi ojcami pustyni egipskiej.

Dzieło to dzieli się na trzy części:

 

W części pierwszej (konferencje1-10) pisze o podstawach życia monastycznego. Celem życia jest doskonałość. Podstawowe zalecenia to: rozsądek i umiarkowanie oraz wyrzeczenie się świata. Przeszkodami wewnętrznymi są: pożądliwość ciała i ducha oraz osiem głównych nałogów. Przeszkodami zewnętrznymi są: źli ludzie i złe duchy. Najważniejszym środkiem uświęcenia jest modlitwa.

W części drugiej (konferencje 11-17) omawia istotę doskonałości oraz najważniejsze cnoty.   Pisze o trzech stopniach doskonałości: czystości, łasce i wolnej woli, o wiedzy duchowej, o charyzmatach i cudach, o przyjaźni między doskonałymi oraz o postanowieniach.
W części trzeciej (konferencje 18-24) pisze o trzech rodzajach zakonników, o celu życia eremickiego i cenobickiego, o pokucie i zadośćuczynieniu, o wolności wewnętrznej, o pokusach cielesnych, o bezgrzeszności nie pochodzącej z tego świata i o radości służenia Bogu. 

 

 

 

 

Jak się modlić wg nauki św. Jana Kasjana?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ojciec Laurence Freeman odwiedza grób św. Jana Kasjana