Jan M. Bereza
(1955-2011) benedyktyn z opactwa w Lubiniu. Studiował filozofię europejską i
indyjską na ATK i teologię na PWT. Był członkiem Komitetu
Episkopatu Polski ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi i z Benedyktyńską
Komisją do Dialogu Międzyreligijnego na Płaszczyźnie Monastycznej. W
klasztorze stworzył ośrodek medytacji i dialogu międzyreligijnego. Był też
związany z WCCM, którą zaprosił do Polski. Jego staraniem wyszły w Polsce w
latach 90. tłumaczenia o.o. J. Maina i L. Freemana. Wprowadził za
o. Mainem do języka polskiego pojęcie mantry chrześcijańskiej.
Gościł o. Freemana w 1999 r, w roku 2006 był organizatorem pierwszego
Meditatio w Poznaniu. Praktyki, które proponował były głęboko zakorzenione w
monastycznej tradycji chrześcijańskiej, a także otwarte na duchowe doświadczenia
innych tradycji.
Życie w Duchu
to misterium
radości istnienia,
życie w Duchu
to tajemnica otwierająca się
w cudowności modlitwy.
Modlitwa otwiera
nasze serca
tak naturalnie
jak otwierają się
pąki kwiatu.
Pąk kwiatu
otwiera się i zakwita,
jeśli tylko
pozwalamy mu istnieć.
Nasze serce
otwiera się wtedy,
gdy po prostu,
jesteśmy,
gdy stajemy się i trwamy
w ciszy, milczeniu, bezruchu;
Gdy nasze serce
jest otwarte,
wtedy Duch wlewa się
przez nie
w całe nasze istnienie.
Gdy nasze serce
jest otwarte,
wtedy przepełnia je
radość istnienia.
