Kiedy ogromne tłumy zebrały się koło Jezusa, tak że jedni cisnęli się na drugich, zaczął mówić najpierw do swoich uczniów: "Strzeżcie się kwasu, to znaczy obłudy faryzeuszów. Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani nic tajemnego, co by się nie stało wiadome. Dlatego wszystko, co powiedzieliście w mroku, w świetle będzie słyszane, a co w izbie szeptaliście do ucha, głoszone będzie na dachach. A mówię wam, przyjaciołom moim: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nic już więcej uczynić nie mogą. Pokażę wam, kogo się macie obawiać: bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc wtrącić do piekła. Tak, mówię wam: Tego się bójcie! Czyż nie sprzedają pięciu wróbli za dwa asy? A przecież żaden z nich nie jest zapomniany w oczach Bożych. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli". (Łk 12, 1-7)
Kiedy jak dziecko rozpoczynałem drogę do Boga, to wszystko było dla mnie takie jasne i klarowne. A teraz, po tylu latach... jest zupełnie odwrotnie. Już nic nie jest takie czarno-białe, jak było kiedyś... i znów lęk, żeby nie być ślepcem, co prowadzi ślepego. Jednak może i w tym kryje się jakaś pycha – nie chcieć przyznać się do własnej niewiedzy i słabości. Naprawdę nie wiem. Proszę mi wybaczyć, ale czuję w sobie taką niepewność na co dzień – nie w sensie mojego powołania albo religii, którą wyznaje – ale raczej w sensie przeżywania i rozumienia tego, czym wiara jest naprawdę. Myślę, że poprzez krytykę WCCMu w Polsce przemawia lęk, który pracuje w nas mocno, zamiast doświadczenia wiary w Tego, który wcale nie potrzebuje naszej obrony. Mówię też o sobie i moich mechanizmach psychologiczno-wartościujących, które potrafią mi zamknąć oczy na Prawdę.
Patryk Kužma
Otvor naše srdcia
